داشتن یا بودن

 زیرا با این ویژگی افراد به هستی، اشیا، آدمها ، حتی فرزندان به عنوان مایملک و دارایی نگاه می کنند. در این سیستم فکری چیزی ارزشمند است که قابل نگه داری باشد. مال خودمان باشد؛ حتی دانش را هم جمع می کنیم،  از دیگران دریغ می کنیم چون می خواهیم در دست ما باشد و از آن ما باشد.

پول جمع می کنیم، ملک می خریم و لذت بردن از آن را به آینده موکول می کنیم. تنها همین که صاحب آن چیزها هستیم برای ما کافی است.

در طبیعت و مکان های تاریخی، تنها عکس می گیریم تا صاحب آن تصویر باشیم؛ اما غرق در حس آن مکان نمی شویم. 

زندگی کردن را از یاد برده ایم و فقط زندگی زمان و مکانی است برای داشته های بیشتر.

فراموش کردم که زندگی تنها فرصت ما برای حضور داشتن و زیستن به تمامی است.