سرود زندگی در شعر حافظ

حافظ به فرداهایی بهتر ایمان دارد و امید به زندگی و بهروزی انسان را در تمام اشعارش مژده می دهد. 

ســحر کرشــمه صــبحم بشــارتی خــوش داد

 که کس همیشه بـه گیتـی دُژم نخواهـد مانـد

حافظ بارها به شاد بودن سفارش کرده؛ زیرا می داند که شادکامی بهره ما را در موفقیت ها و پیروزی ها افزایش می دهد:

هنگـــــام تنگدســـــتی در عـــــیش کـــــوش و مســـــتی

کــــــاین کیمیــــــای هســــــتی قــــــارون کنــــــد گــــــدا را

سلیگمن باور دارد که کسی را می توان شاد کام دانست که در زندگی خود هیجان های مثبت را بیش از هیجان های منفی تجربه کند.

چیزی در حد سه به یک. یعنی اگر هیجانهای مثبت بر هیجانهای منفی سه بر یک باشد می توان او را شادکام به حساب آورد.

بر این اساس در شعر حافظ هیجانات مثبت بسیار بیشتر از هیجانات منفی است.

حافظ کارها را آسان می گیرد. رنج و تکلف بی جا ندارد و  راضی و خرسند است.

دلیل این سهل گیری آن است که او دنیا را محل عبور می داند و جایی موقتی. او باور دارد که رنج و شادی این سرای سِپَنج تمام شدنی و ناپایدار است.

حافظ با اندیشه خیامی آشناست و به یادمان می آورد که خردمندانه باید گذشته و آینده را رها کرد و تنها در حال زیست و بهره برد:

در عــــیش نقــــد کــــوش کــــه چــــون آبخــــورد نمانــــد

آدم، بِهِشــــــــــــــت روضــــــــــــــه دارالســــــــــــــلام را

هــــر وقــــت خــــوش کــــه دســــت دهــــد مغتــــنم شــــمار

کــــس را وقــــوف نیســــت کــــه انجــــام کــــار چیســــت

از ریشه یابی شادی در شعر حافظ درمی یابیم که وی تمام هستی را برای شادی می دهد جز شادی معنای دیگری برای زندگی نمی شناسد:

سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم

که من نسیم حیات از پیالـــــــه می جویم

چگونه می توان حافظ را شاعر غم خواند در حالی که غزلیات وی، از همان روزگار نخستین برای ناامیدان پناهگاهی بوده است و فارسی زبانانان در لحظات اندوه و بی قراری و اضطراب، روح و روان خود را درمان کرده اند.

در پایان می توان گفت: شادی و شادکامی مهم ترین توصیه حافظ به انسان فانی است.

انسان امروز آرامش را با آسایش اشتباه گرفته است. او باید بداند در کنار رفاه و زندگی در دنیای مدرن، توجه به معنویت نیز ضرورت دارد و ادبیات و اشعار الهام بخش و آگاهی دهنده می تواند در سلامتی روان نقش فوق العاده ای داشته باشد.