غزال دره پنجشیر

نشر مرکز کتابی به نام « احمد شاه مسعود» در سال 1388 چاپ کرده است که در آن دقیق تر از مایکل بری، شخصیت او را معرفی نموده است؛ زیرا از زبان همسرش « صدیقه مسعود» وی را به ما می شناساند. تمام کتاب را با اشک و درد می خواندم با شوق زیاد برای شناختن بیشتر احمدشاه.

کسی که این قدر با همه اسیران و مردم عادی بر سر مهربان است و سیرتی پیامبرانه دارد. او حتی وقتی آب می نوشد به این فکر می کند که آیا سربازانش همه آبی برای نوشیدن دارند. 

تنها عصبانیت او زمانی است که یکی از نیروهایش، از بیت المال برای تعمیر مسیر شخصی خانه استفاده کرده بود و او این را نوعی سواستفاده می دانست.

در این کتاب گفت و گویی با همسرش دارد که می گوید : من از جنگ متنفرم و حتی تحمل آزار یک حیوان را ندارم. 

امیدوارم روزی برسد که ما زندگی طبیعی داشته باشیم و کودکانمان آرام به مدرسه بروند.

او مردی است که شعر خواندن را با همسرش، شریک می شود. با او سعدی و حافظ و سیمین بهبهانی می خواند. و همسرش نیز برای خوشایند او شعری از سیمین حفظ می کند تا برای استقبال از او، تقدیمش می کند:

ستاره دیده فروبست و آرمید بیا
شراب نور به رگ های شب دوید بیا
ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت
گل سپیده شکفت و سحر دمید بیا
شهاب ِ یاد تو در آسمان خاطر من
پیاپی از همه سو خطّ زر کشید بیا
ز بس نشستم و با شب حدیث غم گفتم
ز غصّه رنگ من و رنگ شب پرید بیا
به وقت مرگم اگر تازه می کنی دیدار
بهوش باش که هنگام آن رسید بیا
به گام های کسان می برم گمان که تویی
دلم ز سینه برون شد ز بس تپید بیا
نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت
کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا
امیدِ خاطر ِ سیمین ِ دل شکسته تویی
مرا مخواه از این بیش ناامید بیا
احمدشاه مسعود همیشه همسرش را با عشق«پری» صدا می زد.

چقدر زیباست چنین زیستی، حتی با مرگ، حتی با رنج.

چه جان روشنی باید داشته باشی که این این گونه در رنج و سختی، شیرینی شعر را مزه مزه کنی.

در نوشته هایم همیشه از جان های روشن یاد می کنم و در جست و جوی انسان هایی هستم که وجودشان نورانی است به عشق.

از نظر من روشنایی جان یعنی آفرینش عشق، نور و شادمانی در زندگی خود  رسیدن به توازن میان دنیای درون و بیرون.

به نظر من احمدشاه مسعود به این توازن رسیده بود، او مدیر و مدبر در امور نظامی و سیاسی بود و هزینه های جنگ را از طریق تجارت زمرد به دست می آورد نه گدایی دلار و اسلحه از قدرت های بزرگ. 

به نظر من او شایسته صفت قهرمان است. در واژه شناسی فارسی این لغت را چنین معنا کرده اند:

ریشه ی واژه ی « قَـهرمان » واژه ی « کَهرمان » است . راست این است که قهرمان گونه ی عربی شده ( مُعَرَّب ) واژه ی « کهرمان » است . کهرمان یا قهرمان پیوندی از « کهر » یا « کار » + « مَن » یا « مان » است . پس قهرمان یا همان کهرمان به معنی « مرد کار » است . منظور از مرد آدمی است . انسانی که کارکُن و کارآمد است . کار او بی مانند است .

مسعود واقعا مرد کار بود و به شکلی جدی برای آرمان خود جنگید و جان خود بر دست گرفته، پیش می رفت.

این را به آقای جعفریان که با او مصاحبه می کرد،می گفت که به ما اسلحه ندهید، زبان فارسی را در کابل توسعه دهید تا طالبان از بین بروند.

می بینید که چه درکی از زبان و فرهنگ می تواند داشته باشد که قدرت را در ادبیات و شعر و زبان بداند. 

چشمانم را می بندم و با بغض به تلخی استبداد و جنگ و زلالی و ادب و رویاهای این مرد می اندیشم.

شیرینی و زنده بودن و جاودانگی ادبیات که نور دیده من است، این بار من را به پنجشیر برد.

یادش گرامی و روانش آرام و راهش پر رهرو باد.