ملاقات با شاعران عاشق پیشه

بهشون غبطه خوردم و با خودم گفتم زندگی یعنی چی؟ اگر چطوری زندگی کنیم، فکر می‌کنیم زندگی کردیم؟

کمی اون طرفتر سهراب رو دیدم که دسش به سیب بود و بو می‌کشید و بهم گفت:

کسی نیست

بیا زندگی را بدزدیم

آن وقت میان دو دیدار قسمت کنیم

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم

بیا زودتر چیزها را ببینیم

از حرف‌های سهراب عزیز اشکم دراومد

ناگهان مولانا رو دیدم با گروهی دیوانه رقصان میان باغ و بستان با خودش حرف می‌زد. چشم‌هاش مثل دیوونه ها بود معلوم بود هیچ کس رو نمی‌بینه و هیچ چیزی رو نمی‌شنوه و تو خود خودشه. دقیق که گوش دادم داشت با خودش می‌گفت:

این جهان با تو خوش است

آن جهان با تو خوش است

این جهان بی من مباش

آن جهان بی من مرو

جنون بود و زندگی. من همین رو می‌خواستم از عقل چیزی گیرم نیومده. دیوانگی می‌طلبم

قیصر نازنین و مهربان، عاشق پیشه دوران با صدایی آرام و زیبا می گفت: ای از همه من‌های من بهتر، من تو

فریاد کشیدم. ظرفیت این همه آگاهی شعور خالص را نداشتم و زدم زیر گریه و …