به صدق کوش که خورشید زاید از نفست

و زاییدن خورشید از نفس، پاکندن عشق و مهربانی در لابلای کوچه پس کوچه‌های شهر وجودت. دیگر دربند نیستی و رهایی هدیه‌ای است که دریافت می‌کنی.

این گونه قهرمان بودن در کار دل، رستگاری است و به میهمانی خورشید رفتن.

دلی آرام می‌خواهم و لبانی آغشته به طعم راستی، کلامی زاییده صدق تا سرود زندگی تارهای روحم را بنوازد

صدق فاصله‌ها را می‌رباید و شرارت را می‌زداید و دم و بازدم را پر می‌کند از صفا و نورخواری همین است و بس.

آیینه‌ها هرگز دروغ نمی‌گویند. اگر به راستی عاشق باشی، آیینه قلبت نشان می‌دهد. می‌فهمی که شفاف تر و زلال‌تر از قبل می‌درخشد و وجودت مثل گل آفتاب گردان، مدام از تاریکی به روشنایی مایل می‌شود.

از این هشت میلیارد آدم تنها چندنفر عشق و راستی را توامان چشیدند؟ می‌دانی چرا؟ چون استعداد می‌خواهد که بتوانی همزمان از دو چشمه بنوشی و مست شوی. به خدا تراش می‌خوری، وجودت قشنگ می‌شود. بذرهای کاشته شده ریشه می‌دواند. برگ پیدا می‌کند و نهال می‌شود و به بار می‌نشیند و ناب می‌شوی.

سهراب نازنین چه خوش گفت:

نرسیده به درخت

کوچه باغی‌ست که از خواب خدا سبزتر است

و در آن؛ عشق به اندازه پرهای صداقت آبی ست.