درون توست اگر خلوتی و انجمنی است/ برون ز خویش کجا می روی؟ جهان خالیست

 و عشقی چه مجازی و چه حقیقی از این منبع درونی سیراب می‌شود. پس برای عاشق شدن هم باید منبع همیشه عنی باشد.

این غنی بودن در هیاهوی دنیای بیرون رخ نمی‌دهد. سکوتی عمیق می‌طلبد و عشقی عظیم که ابتدا و انتها ندارد. همیشه هست و تمام آن چه در نمایشگاه عالم هستی عرضه می‌کنیم از این آبشخور عبور می‌کند.

شادی، دست افشانی و پایکوبی ما در بیرون اگر از آن منبع درونی می‌گذرد، اصیل و حقیقی است و گرنه نمایشی بیش نیست.

به گفته سهراب نازنین: ماهتاب آن جا، می‌کند روشن پهنای کلام