کیمیاگری
زمان و لحظه و عمر حسرت برانگیزترین موهبتی است که در اختیار داریم. اگر این موهبت را بیهوده و بی فایده از دست بدهیم، هیچ جایگزینی ندارد.
هنر ما این است که با « اکنون » های خود کیمیاگری کنیم. اکنون آن به آن می سوزد و هوا می رود و ما با تبدیل آن به علم یا اندیشه یا چیزهایی دیگر، جادوگرانه از حذف و از بین رفتن آن جلوگیری کنیم.
حافظ آنات خود را با کیمیاگری به غزلهایی شورانگیز بدل نموده است. مولانا و عطار و سعدی و … هم کیمیاگرانی هستند که از وقت خود بهترین استفاده را نموده اند. آنان وقت نابود شدنی را ماهیتی دیگر بخشیده اند و تا ابد این آثار پابرجا هستند. تنها از شکلی به شکل دیگر بدل شده اند. یعنی ثانیه را به اندیشه بدل کرده اند .
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.