پستچی پشت در

فرزانگان جهان، هر یک پستچی را به گونه ای دیگر دیدند:

مولانا به صدای پستچی خود گوش داد و خود را به عالم دیوانگی سپرد:

آزمودم عقل دوراندیش را / بعد ازاین دیوانه سازم خویش را

خیام، پستچی را سمج دم در دید و خوش باشی را برگزید: 

«چون عاقبتِ کار جهان نیستی است / انگار که نیستی چو هستی خوش باش»

 فردوسی با دیدن داستان آدمیان و پایان روزگار هر یک،  به این پستچی اندیشید و گفت:

«ز مادر همه مرگ را زاده‌ایم!» و غم نخوردن را راهکار اصلی دانست:

برین و بـران روز هم بگذرد/  خـردمنـد مـردم چرا غم خورد

بودا مثال پستچی پشت در را با تمثیلی زیبا چنین می گوید:

  مردی از ترس دشمنانش می دوید، آن ها سوار بر اسب داشتند به او نزدیک می شدند و او در حالی که صدای پای اسبان را می شنید، به یک دره عمیق رسید. اگر خود را پرت می کرد، حتماً می مرد؛ زیرا ته دره، دو شیر قوی هیکل انتظارش را می کشیدند.  اگر برمی گشت، دشمنان او را می کشتند. پس او به یک ریشه درخت که از دیواره دره دیده می شد، آویزان شد. دو موش سیاه و سفید مشغول جویدن ریشه درخت بودند. ریشه هر لحظه باریک تر می شد. در این میان او ناگهان یک کندوی عسل را در کنار خود دید که قطره عسلی از آن داشت بر زمین می افتاد، او همه چیز را فراموش کرد، موش ها، شیرها، دشمنان و غرق در شیرینیِ عسل شد و از آن لذت برد.

بودا در این تمثیل از زندگی و مرگ گفت. موش  ها نماد روز و شب بودند که ریشه زندگی ما را نازک و نازک تر می کنند و آن دشمنان سوار بر اسب، پیام آوران مرگ و نیستی هستند و عسل شیرینی زندگی است.