خاصیت آینگی دل

 دل در ابتدا آینه است . اگر به آن توجه نکنیم، به مرور آینگی از دست می رود. پس مهم ترین کار ما در طی روزگار مراقبت از دل است.  دل خانه ای است مقدس چون حرم که حرمت دارد و حریمی که هر روز باید غبار روبی شود. 

آنان که عاشق زرند و عاشق دُرند

نظرشان بر پشت آینه است 

و ایشان که عاشق آینه اند

نظرشان بر دُر و زر نیست

پیوسته روی به آیینه آورده اند 

(فیه ما فیه . مولانا)

اسارت در فکر و ذهن و خواهش های نفسانی، صیقلی دل را آسیب می زند. خواهش ها تمام نشدنی است. مانند مارهای ضحاک می مانند مدام سر بر می زنند و نیش دارند. باید غذا بهشان رساند. غذا همان برآورده شدن این خواسته هاست؛ اما متاسفانه چیزی نمی گذرد که دوباره  نیش می زنند و تو فقط می شوی خدمتکار مارهای خواهش ها و خواسته ها. حیف که عمر ما کوتاه است و اسیر مارها شدن، کوتاهترش می کند. حیف که خود را ارزان می فروشیم.

خویشتن را آدمی ارزان فروخت / بود اطلس، خویش بر دلقی بدوخت

زرق و برق دنیا را حافظ باد به معنای هیچ می داند و اسیران این دنیا را باد به دستان هستند:

بادت به دست باشد، اگر دل نهی به هیچ / در معرضی که تخت سلیمان رود به باد

وقتی سهراب سپهری می گوید: چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید، منظورش در حقیقت شستن دل است. که چشم دریچه دل است به دنیای بیرون.

آدمهای کور و بی بصیرت که زیبایی های جهان را فدای زر و در کرده اند و عاشق این چیزها هستند، از آینه روی برگردانده اند. همان ها که خداوند در قران درباره شان می فرماید: «ختم الله علی قلوبهم و علی سمعهم و علی ابصارهم»

کسانی که دیگر قادر به دیدن نیستند کور و کر هستند .

به اندازه ای که دل آینه باشد می توانی از مواهب زندگی بهره ببری. پس همه چیز از این جا عبور می کند. نمی توانی به دل بی توجه باشی، اگر دلت خاصیت آینگی داشته  باشد، امواج دریا را عمیقاً حس می کنی، بارش باران بر پوست صورتت غوغا می کند. بوی گل دیوانه ات می کند و ….

و اگر غبار بر آینه دلت نشسته باشد، دیگر درکی از این چیزها نخواهی داشت. آن وقت باید پناه ببری به چیزهای دیگر و خودت را با زرق و برق های دنیایی سرگرم کنی و خیال کنی شاد هستی. در حالی که با دل کدر و آینه کثیف اصلا نمی توانیم از مواهب زندگی بهره ببریم.