شفقت

شفقت داشتن نسبت به خود و دیگران، نشان از عظمت دنیای درون است و درک بزرگی از حیات و زندگی.

مولانا به درجه‌ای از این شفقت رسیده بود و همه اندیشه‌ها را در می‌نوردید.

او از مدعیانی انتقاد می‌کند که مغرورانه تنها روش زیستن خود را بهترین می‌دانند و بس.

خویش بین چون از کسی جرمی بدید / آتشی در وی ز دوزخ شد پدید

حمیت دین خواند او آن کبر را / ننگرد درخویش نفس گیر را

حمیت دین را نشانی دیگر است / که از آن آتش جهانی اخضر است

مدعیانی که کبر و غرور وجودشان را در بر گرفته و هیچ مدارا و مهربانی با آرای متفاوت با خود را ندارند. آنان خیال می‌کنند این تعصب و غیرت دینی است.

اینان در آتش تکبر خود می‌سوزند و دیگران را هم می‌سوزانند. از نطر مولوی شفقت و مهربانی با انسان‌ها با وجود هر گونه تفاوت فکری، نشان تجربه‌های راستین معنوی و حقیقی است و نشانی از بلند نظری و وسعت نظر داشتن.