رستن و شکفتن

در خانه تنها نشسته‌ام. امروز بچه‌هایم در خانه دوستی نازنین، میهمان هستند. این یک فرصت استثنایی برای مادری است با سه فرزند که دوتای آن‌ها دو تا پسر ۱۲ و ۱۴ ساله است که در هر فرصتی می‌خواهند به سرو کله همدیگر بزنند و این وسط مادر هر لحظه در نقشی ظاهر می‌شود، شکمشان را سیر می‌کند و سرشان را گرم و البته سیری شکم دوام چندانی ندارد و خیلی زود دوباره خالی می‌شود و تو در نقش آشپز و گارسون ظاهر می‌شوی و اگر مشقی مانده باشید در نقش معلم و مبصر و اگر هوس بیرون کنند،‌در نقش راننده خصوصی آشکار می‌شوی. در هر لحظه به زنگی بت عیار درآمد.

البته امروز، نبودن بچه‌ها مغتنم است و روز تعطیل هم هست و من در سکوتی شیرین با خیال راحت نشسته‌ام تا به صدای دلم گوش بدهم.

با اشتیاق به سراغ کتاب‌های شعر می‌روم و بلند بلند شروع به خواندن می‌کنم. کم کم اوج می‌گیرم، اشک می‌ریزم و با ذهن و روح و روانم در فضایی آسمانی به پرواز در می‌آیم. همیشه ادبیات، در دل دشوارترین لحظه‌ها، شیرین‌ترین هدایا را برایم به ارمغان آورده‌اند.

اصلا متوجه پرواز زمان نیستم. با این که کله سحر از خواب بیدار شدم؛ ولی سبکی روح خستگی جسمانی برای من نگذاشته انگار امروز جسم نبودم، فقط روح بودم. درست است که این وسط قلبم هم بارها تپیده و گریسته‌ام و خندیده‌ام و کیف کرده‌ام.