دانش، دزد پرواز

دانستن و تنها یادگرفتن و به حافظه سپردن و بر جان ننشستن، زمان را از ما می گیرد و در وادی های بیهوده سرگردان می کند. دیگر فرصت پرواز نخواهیم داشت. زنجیری می شود بر پای روح. 

نام ها و کلمات و داده های فراوان کاری می کنند که هرگز نتوانی به عمق برسی.

چشیدن و نوشیدن را از یاد می بری. مزه مزه کردن آرام چیزها یادت می رود و خیال می کنی هر چیزی را باید بدانی و فلسفه اش را به خاطر بسپاری. 

بیهوده در یک مسابقه می افتی. مسابقه بلد بودن و دانستن. اما هر وقت می خواهی ببینی در تو چه اتفاقی افتاده می بینی که چیزی نداری برای یکی شدن و حل شدن در آن. تنها باری است بر دوش تو. پرستویی با بار دانش. فکر کن چه بیهوده است.

به گفته سهراب عزیز: بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.

بگذاریم پرستوی وجودمان آواز بخواند و پرواز کند. دانش دامی بیش نیست، اگر به جان ما ننشیند.