کاش این مردم دانه های دلشان پیدا بود
سهراب نازنین چه زیبا می گوید:
من اناری را می کنم دانه به دل می گویم: کاش این مردم دانه های دلشان پیدا بوذ.
چقدر این شعر سهراب را دوست دارم.
اگر یک سیستمی در دنیا وجود داشت که همه چیز تابلو بود، تکلیف ما با آدمها معلوم بود، تکلیف مان با خودمان هم مشخص می شد.
احتمالاً دیگر خیانت ها رخ نمی داد و عاشقان سینه چاک نمایشی جل و پلاسشان را جمع می کردند و می رفتند. چون دیگر فرصتی برای ارائه خودشان نداشتند و ما هم دیگر حالت تهوع نمی گرفتیم از این فضای مسموم
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.